- CD craniosacrale mindfulnessmeditaties
- Groeps- of bedrijfsuitjes
- Lijfland, 2 daags mini-festival, FILM
- Zeilen en mindfulness
- Craniosacrale lichaamsverhalen
- Vrouwenviering in de natuur rondom Nijmegen
- Vrouwenviering in de natuur rondom Nijmegen, terugkijk
Craniosacrale lichaamsverhalen
Over de stuit die het op zijn heupen kreeg
Op een dag keken de ilia, of te wel de heupbotten toevallig naar beneden en zagen dat de coccyx doodstil aan het sacrum hing. De ilia roerden zich en seinden de handen in. Zachtjes kropen de handen over het sacrum naar de coccyx, alias de stuit.
“Coccyx, wat doe jij daar?”, vroegen de ilia. “Ik hang vast”, zei de coccyx. Daar moesten de ilia even over nadenken. “Aah”, dachten de ilia, “hij hangt vast”. “En waarom hang jij vast?”, vroegen de ilia weder. “Ik zit klem”, zei de coccyx. “Ik kan niet meer bewegen. Dus hang ik vast”. “Tja”, dachten de ilia, dat is logisch. De ilia bewogen zich even in hun voegen en merkten dat ze gewoon konden bewegen. “Stel je eens voor dat je niet meer kunt bewegen. Tjee wat fijn dat we gewoon kunnen bewegen”, dachten de ilia.
De ilia hielden zich vervolgens stil en keken naar boven. Ineens riepen ze weer naar beneden. “Weet je coccyx, op zich is het wel leuk zo. Als je stil hangt kun je wel van alles zien. We zien de wervels wervelen, de dura zich ontspinnen en de vloeistof vloeien. We voelen de golven deinzen, het ritme zich bewegen en de cellen zich veranderen. We kunnen alles zien veranderen. Als je zelf stil bent, is het zoo stil dat je over alles heen kunt voelen en kunt kijken”. “Ja”, zei de coccyx, “dat is waar”. En de coccyx keek ook nog eens naar boven, naar alle golven, wervels en bewegingen. “Maar weet je wat het is?!”, zei de coccyx. “Ja”, antwoordden de ilia. “Ooh”, zei de coccyx. En samen mijmerden ze, terwijl ze keken en voelden naar de voorbijtrekkende wervelstralen.
Opeens zei de coccyx weer, “weet je wat het is, ik mis het springen en het dansen zo. Rondom mijn as, in alle vrijheid hier aan de onderkant van het heilige bot. Om samen met jullie met de dura te bewegen. En ik mis mijn vloeibaarheid, mijn wervelen, het voelen van het nemen van een craniosacraal bad als ik mijn staart beweeg. Het is alsof de grond onder mijn staart is weggeslagen. Ik mis die grond, die grond onder mijn blote staart, waarmee ik de connectie voelde als ik me bewoog. En ik mis mijn grote vriend het sacrum, ik hang nu onder hem maar zit opzij geslagen, klem in dit donkere gat. Ik mis het om samen onze vrijheid te voelen, de vrijheid van bewogen worden in het ritme, het levensritme, iedere keer als het lichaam uitzet en weer inkrimpt, iedere keer als die levensgolf door ons heen gaat. En ik zit en hang hier maar vast en kan geen kant op. Ik mis het allemaal zo!”
“Oh”, dachten de ilia, “dat is niet zo mooi”. En ze dachten wederom na over hoe het zou zijn om dit allemaal te moeten missen. “Mis je ons ook?”, vroegen de ilia. “Nee”, zei de coccyx, “jullie mis ik niet”. “Oh, dat is fijn”, zeiden de ilia, “dat zou wat zijn, als je ons ook nog zou moeten missen”. “Ja”, zei de coccyx, “dat zou wat zijn”. En roerloos bleven ze nog lange tijd samen hangen terwijl ze de wervelstralen aan zich voorbij zagen trekken.
Gegrepen door het RAS (reticulair alarm systeem)
“Hoe hoog sta je afgesteld? Nou, ik zit wel op een 10”!
…..het hart gaat sneller kloppen, energie giert door de parelmoerenketting, ook wel grensstrengen genoemd, adrenaline stuitert het lichaam door en hypothalamus, hypofyse en bijnieren pompen als een gek in het rond. De Locus ceruleus is als een bezetene aan het werk…..
De thalamus kwijt zich als een echte directeur over zijn taak om datgene wat bewust moet worden in het bewuste te brengen. Lang zat deze herinnering weggestopt en thalamus vindt het nu blijkbaar tijd dat er iets geheeld moet worden…
Er is een man met een blauwe baard en een zwarte regenjas voorbij gekomen. Nu is er niets mis met blauwe baarden en zwarte regenjassen maar dat was het in het verleden wel. In de schemer van mijn brein doemen er in de mist allerlei beelden op van die ene man toen ik zes jaar was en met mijn ouders door de stad liep. Plots was er die blauwbaard man die mijn moeder bij de keel greep, haar juwelen tot zich nam en daarna heel hard wegrende. Je hele bestaan is op dat moment in gevaar. Als kind is je moeder de pilaar, je overlevingsbron, je voedster, je hoedster en je beschermster.
“Amygdala, kunnen jullie me horen? “ De twee breinogen doemen zichtbaar op. Geladen als een sinaasappel zijn ze prominent aanwezig. “Kunnen jullie beschrijven wat er gebeurt?” En het verhaal van de man met de blauwe baard rolt er langzaam in geuren en kleuren uit. Het lijkt wel of ik me in een ander bewustzijn bevind, mijn stem gaat traag en de woorden deinen als lange golven op een uitgestrekte zee. De electriciteit van de herinneringen is tot aan de buitenkant voelbaar. Ineens komt er een golf van beweging en gaat er iets stromen. Beetje bij beetje worden deze brein-oogbollen kleiner. Alhoewel dit voor nu voor de amygdala voldoende is, weten ze dat ze herinneringen van al het verleden bij zich dragen. En dat ze deze herinneringen beetje bij beetje kunnen gaan loslaten. Het is verleden tijd. In het contact met de prefrontale cortex komt dit ook naar buiten. Deze gaat over het NU, over wat nu aanwezig is en waar NU bewustzijn over kan komen.
Hypothalamus wordt ook even onder de loep genomen. “Hypothalamus, ken jij de locus ceruleus wel?” De LC blijkt als een bezetene de hypothalamus aan te zetten tot actie en de keten loopt door tot in de hypofyse die voortdurend stresshormonen door het lichaam jaagt. “LC, ben jij je bewust van wat je met de hypothalamus doet”. Nee, het blijkt dat ze elkaar niet zo goed kennen. Ik beschrijf dat er een baan is die beide hersendelen met elkaar verbind. En terwijl ik dat aan het doen ben, verschijnt er ineens een lange hangmat waarin ze alletwee, ieder aan 1 kant met een glaasje adrenaline in hun handen, gezellig aan het babbelen zijn. Hypothalamus maakt zacht doch beslist duidelijk dat het gevaar geweken is en het alarmsysteem afgezet kan worden. LC is weliswaar voor rede vatbaar maar heeft toch meer hulp nodig. “ Zullen we de hippocampus erbij halen?” Al pratend met de hippocampus blijkt dat deze het alarmsysteem inderdaad stop kan zetten. Hij heeft echter wel eerst een reinigingsbeurt nodig in het ventrikelmeertje vlak in de buurt. Na de reinigingsbeurt gaat ook de hippocampus vol overgave bezig met zijn taak.
Terug naar het RAS blijkt dat deze gezakt is naar een 7. “RAS wat heb je nodig om nog meer te zakken? “Nou,” zegt een enigszins gestresste stem, “er zitten nog zoveel emollen in mijn lichaam, ze graven en graven en graven en vergiften het lichaam. Deze zouden wel opgeruimd mogen worden”. De emollen, oftewel emoleculen zijn achter gebleven van de emotionele blauwbaard herinnering. Thymus, als guru van het immuunsysteem kan zich hier wel over buigen. “Thymus, heb je gehoord wat het RAS net zei? Dat jij de emollen wel op zou kunnen ruimen”. En even later als een frisse douche voel ik een zachte stroom van boven naar beneden door mijn lichaam zakken. Beetje bij beetje komt er lucht en ruimte, de kleine pijntjes verdwijnen en de vloeibaarheid komt terug. Ik kan weer ademen.
Tot slot worden mijn bijnieren ook nog onder een douche gezet. Mijn lichaam zakt naar ongekende diepten in vrijheid en ontspanning. Het wordt warm achter bij mijn nieren. De adrenaline en cortisol die in hoge hoeveelheden door mijn lijf gierden, worden via een paar vriendelijke handen naar de aarde geleid.
Ontspannen en verfrist sta ik op. Weliswaar nog een beetje versuft, maar met hernieuwde energie stap ik de wereld in. Klaar voor de volgende emotionele ontmoeting, klaar voor de volgende emotionele loslating. Zo blijft het leven een deinende golf van impressies, opnemen en verteren. Met dank aan mijn al zo oude alarmsysteem die zich deze vaardigheden natuurlijkerwijze heeft eigen gemaakt . Ik hoef er alleen maar naar te luisteren, ermee te praten en aanwezig te zijn. En de taal van mijn lichaam te blijven eren. “En zij sprak nog lang en gelukkig. Slaap lekker en rust zacht”.
Ja, ik wil me graag aanmelden!
Je meldt je aan voor een activiteit door contact op te nemen met Waterlijf, per e-mail formulier dan wel telefonisch. Je krijgt vervolgens een brief toegestuurd met gedetailleerde informatie over de activiteit en een rekening. Je kunt, via dezelfde media, natuurlijk ook eerst contact opnemen voor vragen en/of verdere informatie.
N.B. Alle vermelde prijzen zijn in euro’s en inclusief 21% BTW (Nederland) of in dollars en exclusief 14,25% tax (Hawaii). Tarieven en prijswijzigingen onder voorbehoud. Pas na het overmaken van het (inschrijf)geld sta je definitief ingeschreven. Bij annulering minder dan 6 weken van te voren wordt geen geld meer geretourneerd. Aangeraden wordt om een annuleringsverzekering af te sluiten.
